കടലാമകളുടെ ഭൂഖണ്ഡാന്തര യാത്ര

 കടലാമകളുടെ ഭൂഖണ്ഡാന്തര യാത്ര: ഒരു ഭൂമിശാസ്ത്ര മഹാകാവ്യം

------------------------------------------------------------------------------ 

ചില ജീവികളുടെ പെരുമാറ്റങ്ങൾ ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ യുക്തിക്ക് നിരക്കാത്തതായി നമുക്ക് തോന്നാം. അത്തരത്തിലൊരു മഹാവിസ്മയമാണ് അറ്റ്ലാന്റിക് സമുദ്രത്തിലെ പച്ചക്കടലാമകളുടെ (Green Sea Turtle) ജീവിതം. ബ്രസീലിന്റെ തീരങ്ങളിൽ സമൃദ്ധമായി ആഹാരം കഴിച്ച് ജീവിക്കുന്ന ഈ കടലാമകൾ, മുട്ടയിടേണ്ട സമയമാകുമ്പോൾ ഏകദേശം 2,300 കിലോമീറ്റർ ദൂരം നീന്തി, സമുദ്രമധ്യത്തിലുള്ള അസെൻഷൻ എന്ന ഒരു കുഞ്ഞൻ അഗ്നിപർവത ദ്വീപിലേക്ക് യാത്ര തിരിക്കുന്നു. ആയിരക്കണക്കിന് കിലോമീറ്റർ നീളുന്ന, അപകടങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ഈ യാത്ര എന്തിനാണ്? തൊട്ടടുത്തുള്ള ബ്രസീലിയൻ തീരങ്ങൾ ഒഴിവാക്കി, ഇത്രയും ദൂരെയുള്ള ഒരു ദ്വീപ് തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതിന് പിന്നിലെ രഹസ്യമെന്താണ്? 

ഈ യാത്രയുടെ ചുരുളഴിയാൻ നമ്മൾ സഞ്ചരിക്കേണ്ടത് ഏതാനും കടലാമകളുടെ ജീവിതത്തിലേക്കല്ല, മറിച്ച് നമ്മുടെ ഗ്രഹത്തിന്റെ കോടിക്കണക്കിന് വർഷം പഴക്കമുള്ള ചരിത്രത്തിലേക്കാണ്. ഇതിന് ശാസ്ത്രലോകം നൽകുന്ന ഏറ്റവും ശക്തമായ അനുമാനം (Hypothesis) ഫലകചലന സിദ്ധാന്തം എന്ന പ്രതിഭാസത്തിൽ വേരൂന്നിയതാണ്. ഭൂമിയുടെ ഉപരിതലം കട്ടിയുള്ള പല ഫലകങ്ങളായി വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഒരു വലിയ ജിഗ്സോ പസിൽ പോലെ, ഈ ഫലകങ്ങൾ ഭൂമിയുടെ ആഴങ്ങളിലെ ഉരുകിയ ശിലാദ്രവത്തിന് മുകളിലൂടെ വളരെ പതുക്കെ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ഏകദേശം 20 കോടി വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ്, ഇന്ന് കാണുന്ന ഭൂഖണ്ഡങ്ങളെല്ലാം ചേർന്ന് 'പാൻജിയ' എന്ന ഒരൊറ്റ മഹാഭൂഖണ്ഡമായിരുന്നു. കാലക്രമേണ, ഭൂമിയുടെ ആന്തരിക ശക്തികൾ ഈ മഹാഭൂഖണ്ഡത്തെ പിളർത്തുകയും തെക്കേ അമേരിക്കയും ആഫ്രിക്കയും പരസ്പരം അകന്നുമാറാൻ തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു. ഈ വിടവിലാണ് അറ്റ്ലാന്റിക് സമുദ്രം പിറവിയെടുത്തത്. 

ഈ ഭൗമചലനമാണ് കടലാമകളുടെ ഇന്നത്തെ മഹായാനത്തിന് കാരണമായതെന്നാണ് കരുതപ്പെടുന്നത്. ദശലക്ഷക്കണക്കിന് വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ്, ഭൂഖണ്ഡങ്ങൾ വേർപിരിയാൻ തുടങ്ങിയ കാലത്ത്, അവയ്ക്കിടയിൽ ഒരു ചെറിയ കടൽ മാത്രമാണുണ്ടായിരുന്നത്. അന്ന്, കടലിന്റെ മധ്യത്തുള്ള മധ്യ-അറ്റ്ലാന്റിക് വരമ്പ് (Mid-Atlantic Ridge) ബ്രസീൽ തീരത്തുനിന്ന് വളരെ അടുത്തായിരുന്നു. വൻകരയിലെ ജാഗ്വാറുകൾ പോലുള്ള മൃഗങ്ങളുടെ ഭീഷണിയില്ലാത്ത, ഈ വരമ്പിൽ ഉയർന്നുവന്ന അഗ്നിപർവത ദ്വീപുകൾ കടലാമകളുടെ പൂർവ്വികർ മുട്ടയിടാനായി തിരഞ്ഞെടുത്തു. 

കോടിക്കണക്കിന് വർഷങ്ങൾ കൊണ്ട് ഫലകചലനം മൂലം ഭൂഖണ്ഡങ്ങൾ ആയിരക്കണക്കിന് കിലോമീറ്റർ അകന്നു. പഴയ ദ്വീപുകൾ കടലിൽ താഴ്ന്നുപോയെങ്കിലും, അതേ സ്ഥാനത്ത് പുതിയവ ഉയർന്നുവന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. അത്തരത്തിൽ ഏറ്റവും ഒടുവിൽ രൂപംകൊണ്ട ദ്വീപാണ് ഇന്നത്തെ അസെൻഷൻ. ഭൂഖണ്ഡങ്ങൾ അകന്നെങ്കിലും, തലമുറകളായി കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെട്ട ആ ശക്തമായ സഹജവാസന (instinct) മാറിയില്ല. ഈ ജനിതക പാരമ്പര്യം, ഭൂമിയുടെ കാന്തികക്ഷേത്രം പോലുള്ളവ ഉപയോഗിച്ച് ദിശ നിർണ്ണയിച്ച്, തങ്ങളുടെ പൂർവ്വികർ പോയിരുന്ന അതേ 'വിലാസത്തിലേക്ക്' അവയെ ഇന്നും നയിക്കുന്നു. 

ഭൂഖണ്ഡങ്ങളെ അകറ്റാൻ മാത്രമല്ല, കൂട്ടിയിടിപ്പിച്ച് പുതിയ അത്ഭുതങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കാനും ഈ ശക്തിക്ക് കഴിയും. ഇതിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഉദാഹരണമാണ് ഹിമാലയത്തിന്റെ പിറവി. ഗോണ്ട്വാനയിൽ നിന്ന് വേർപെട്ട ഇന്ത്യൻ ഫലകം വടക്കോട്ട് അതിവേഗം സഞ്ചരിച്ച് ഏഷ്യൻ ഫലകവുമായി കൂട്ടിയിടിച്ചു. അവർക്കിടയിലുണ്ടായിരുന്ന 'ടെത്തീസ്' എന്ന പുരാതന സമുദ്രത്തിന്റെ അടിത്തട്ട് ഈ ആഘാതത്തിൽ മടങ്ങി ഉയർന്ന് ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ പർവതനിരയായി മാറി. ഒരു കാലത്ത് സമുദ്രമായിരുന്ന ഒരിടം ഇന്ന് ആകാശമുട്ടെ ഉയർന്നുനിൽക്കുന്നു എന്നതിന് തെളിവായി, ഹിമാലയത്തിലെ പാറകളിൽ നിന്ന് സമുദ്രജീവികളുടെ ഫോസിലുകൾ ഇന്നും കണ്ടെടുക്കുന്നുണ്ട്. 

ഈ ചലനമൊന്നും ചരിത്രമല്ല, മറിച്ച് തുടർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന യാഥാർത്ഥ്യമാണ്. നമ്മുടെ വിരലിലെ നഖങ്ങൾ വളരുന്ന അതേ വേഗതയിൽ ഇന്ത്യൻ ഫലകം ഇന്നും വടക്കോട്ട് നീങ്ങുകയും ഹിമാലയത്തിന്റെ ഉയരം കൂട്ടുകയും ചെയ്യുന്നു. അതുകൊണ്ട്, ഒരു കടലാമയുടെ വിചിത്രമെന്ന് തോന്നുന്ന യാത്ര യഥാർത്ഥത്തിൽ ഒരു ജീവിയുടെ മാത്രം കഥയല്ല. അത് ഭൂമിയുടെ ചലനാത്മകമായ ഭൂതവും, ഭാവിയും, വർത്തമാനവും ഇഴചേർന്ന, ജീവന്റെയും ഭൂമിയുടെയും ആഴത്തിലുള്ള ബന്ധത്തിന്റെ മഹത്തായ ആഖ്യാനമാണ്.

✍   Basheer Pengattiri