81- ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ്

 

ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ്: കാലഘട്ടത്തിന്റെ അനിവാര്യത

ഇന്ത്യയിൽ ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് (Uniform Civil Code - UCC) വീണ്ടും സജീവ ചർച്ചാ വിഷയമായിരിക്കുകയാണ്. എന്നാൽ, എന്താണ് ഈ നിയമം, അതിന്റെ ഗുണങ്ങളും ദോഷങ്ങളും എന്തൊക്കെയാണ് എന്നതിനെക്കുറിച്ച് പലർക്കും വ്യക്തമായ ധാരണയില്ല. തങ്ങളുടെ വിശ്വാസങ്ങളിലേക്കും മതാചാരങ്ങളിലേക്കുമുള്ള കടന്നുകയറ്റമാണെന്നും, എല്ലാവരും ഒരു പ്രത്യേക മതത്തിന്റെ ആചാരങ്ങൾ പിന്തുടരാൻ നിർബന്ധിതരാകുമെന്നുമുള്ള പരിഹാസ്യമായ വാദങ്ങൾ ഇതിനെ എതിർക്കുന്നവരുടെ കൂട്ടത്തിലുണ്ട്. ഈ പശ്ചാത്തലത്തിൽ, ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡിന്റെ ആവശ്യകതയും പ്രസക്തിയും വസ്തുതാപരമായ അടിത്തറയിൽ നിന്ന് പരിശോധിക്കേണ്ടത് അനിവാര്യമാണ്.

എന്താണ് ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ്?

ഇന്ത്യൻ നിയമവ്യവസ്ഥിതിയിൽ പ്രധാനമായി ക്രിമിനൽ നിയമം, സിവിൽ നിയമം എന്നിങ്ങനെ രണ്ടു വിഭാഗങ്ങളാണുള്ളത്. ക്രിമിനൽ നിയമങ്ങൾ രാജ്യത്തെ എല്ലാവർക്കും ഒരുപോലെ ബാധകമാണ്. ഒരു കൊലപാതകം നടന്നാൽ, അതിൽ ഉൾപ്പെട്ട വ്യക്തികളുടെ ജാതിയോ മതമോ പരിഗണിക്കാതെ ഒരേ നിയമം അനുസരിച്ച് വിചാരണ ചെയ്യപ്പെടുകയും ശിക്ഷിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇന്ത്യൻ ക്രിമിനൽ നിയമങ്ങൾ നൂറു ശതമാനവും ഇത്തരത്തിൽ ഏകീകൃതമാണ്.

എന്നാൽ, സിവിൽ നിയമങ്ങളുടെ കാര്യത്തിൽ ഈ ഏകീകൃത സ്വഭാവം കാണുന്നില്ല. സിവിൽ നിയമങ്ങളിൽത്തന്നെ വ്യക്തി നിയമങ്ങൾ (Personal Laws) അഥവാ കുടുംബ നിയമങ്ങൾ എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഒരു വിഭാഗമുണ്ട്. ഈ നിയമങ്ങൾ എല്ലാ ഇന്ത്യക്കാർക്കും ഒരുപോലെ ബാധകമല്ല. ഉദാഹരണത്തിന്, ഇന്ത്യൻ ശിക്ഷാ നിയമത്തിലെ 494-ാം വകുപ്പ് അനുസരിച്ച്, നിയമപരമായി വിവാഹം കഴിച്ച പങ്കാളി ജീവിച്ചിരിക്കെ വിവാഹമോചനം നേടാതെ വീണ്ടും വിവാഹം ചെയ്യുന്നത് ഏഴ് വർഷം വരെ തടവും പിഴയും ലഭിക്കാവുന്ന കുറ്റമാണ്. എന്നാൽ, ഈ നിയമം ഇന്ത്യൻ മുസ്ലീം മതവിശ്വാസികൾക്ക് ബാധകമല്ല. അവർക്ക് നാല് വരെ ഭാര്യമാർ നിയമപരമായി അനുവദനീയമാണ്. നാല് കഴിഞ്ഞുള്ള വിവാഹം മാത്രമേ ഒരു മുസ്ലീം പുരുഷന് നിയമവിരുദ്ധമാകൂ. അതായത്, രാജ്യത്തെല്ലാവർക്കും ഒരു സമയം ഒരു വിവാഹബന്ധം മാത്രമേ പാടുള്ളൂ എന്ന് നിയമം അനുശാസിക്കുമ്പോൾ, മുസ്ലീം പുരുഷന്മാർക്ക് ഒന്നിലധികം വിവാഹം കഴിക്കാനുള്ള അനുമതി നിലവിലുണ്ട്.

അതുപോലെ, മുസ്ലീം പുരുഷന് എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും ഭാര്യയെ മൊഴി ചൊല്ലാൻ സാധിക്കും. ഇതിന് പ്രത്യേക കാരണമോ സാക്ഷികളോ രേഖകളോ ആവശ്യമില്ല. എന്നാൽ, മറ്റുള്ളവർക്ക് വിവാഹമോചനം നേടണമെങ്കിൽ കോടതിയെ സമീപിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഈ നിയമം സ്ത്രീക്കും പുരുഷനും ഒരുപോലെ ബാധകമാണ്. എന്നാൽ, മുസ്ലീം സ്ത്രീക്ക് വിവാഹമോചനം നേടുന്നത് അത്ര എളുപ്പമുള്ള കാര്യമല്ല. 1939-ലെ മുസ്ലീം വിവാഹമോചന നിയമം അനുസരിച്ച് കോടതി മുഖേന മാത്രമേ ഇത് സാധ്യമാകൂ. കേരള ഹൈക്കോടതി 2021-ൽ മുസ്ലീം സ്ത്രീക്ക് കോടതിക്ക് പുറത്ത് ഭർത്താവിനെ ഒഴിവാക്കാൻ ചില വഴികൾ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, അത് പൂർണ്ണവും വ്യക്തവുമല്ല.

വിവാഹം, വിവാഹമോചനം എന്നിവ കൂടാതെ അനന്തരാവകാശം, ദത്ത്, ജീവനാംശം, വിൽപത്രം തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങളിലും ഓരോ മതവിഭാഗങ്ങൾക്കും അവരവരുടെ മതത്തിനകത്തുതന്നെ വ്യത്യസ്ത നിയമങ്ങളുണ്ട്. മുസ്ലീങ്ങളുടെ കാര്യമെടുത്താൽത്തന്നെ, ഇന്ത്യയിൽ നടപ്പിലാക്കിവരുന്ന മുസ്ലീം വ്യക്തിനിയമം പ്രധാനമായും സുന്നി നിയമം, ഷിയാ നിയമം എന്നിങ്ങനെ രണ്ടു തരത്തിലുള്ളതാണ്. സുന്നി വിഭാഗത്തിൽത്തന്നെ നാല് മദ്ഹബുകൾ പല കാര്യങ്ങളിലും വ്യത്യസ്ത അഭിപ്രായങ്ങൾ പുലർത്തുന്നവരാണ്. അനന്തരാവകാശ നിയമത്തിലും വിവാഹമോചന നിയമത്തിലുമെല്ലാം ഈ വ്യത്യസ്തതകൾ കാണാം. അതായത്, ഒരേ മതത്തിനകത്ത് പോലും എല്ലാവർക്കും സ്വീകാര്യമായ ഒരേ നിയമമില്ല.

ഇന്ത്യയിലെ ഈ പ്രധാന മത-ജാതി വൈജാത്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് ഓരോ വ്യക്തിക്കും പ്രത്യേകമായി ബാധകമാകുന്ന രീതിയിലുള്ള ഈ വ്യക്തി നിയമങ്ങളെ നീക്കം ചെയ്ത്, എല്ലാ ഇന്ത്യക്കാർക്കും ഒരേ രീതിയിൽ ബാധകമാകുന്ന ഒരു പൊതു വ്യക്തി നിയമ സംഹിത വേണം എന്ന ആവശ്യകതയാണ് ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് എന്നതുകൊണ്ട് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. ഇത് പ്രധാനമായും വിവാഹം, വിവാഹമോചനം, അനന്തരാവകാശം, ദത്ത്, ജീവനാംശം, വിൽപത്രം എന്നീ വിഷയങ്ങളിൽ പൊതുവായ നിയമം കൊണ്ടുവരാനാണ് ലക്ഷ്യമിടുന്നത്. വ്യക്തികളുടെ വിശ്വാസം, ആചാരം, ഭക്ഷണം തുടങ്ങിയ മറ്റ് കാര്യങ്ങളെയൊന്നും ഈ നിയമം സ്പർശിക്കുന്നില്ല. എല്ലാ വിവാഹങ്ങളും മുൻസിപ്പാലിറ്റി/പഞ്ചായത്തിൽ രജിസ്റ്റർ ചെയ്യണമെന്ന നിയമം പോലെ, ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് വന്നാലും നിലവിൽ നടത്തുന്ന ആചാരങ്ങൾ അതേപടി തുടരാൻ സാധിക്കും.

ഭരണഘടനാപരമായ ബാധ്യതയും നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥയുടെ കാഴ്ചപ്പാടും

ഭരണഘടനയുടെ നിർദ്ദേശക തത്ത്വങ്ങളിലെ 44-ാം വകുപ്പ് അനുസരിച്ച്, ഇന്ത്യയിൽ ഏകീകൃത സിവിൽ നിയമം കൊണ്ടുവരേണ്ടത് ഭരണകൂടത്തിന്റെ കടമയാണ്. ഇത് കേവലം ഒരു ആഗ്രഹമല്ല, ഭരണഘടന അനുശാസിക്കുന്ന ഒരു ഉത്തരവാദിത്തമാണ്. ഈ ഭരണഘടനാപരമായ കാഴ്ചപ്പാടിനെ ഇന്ത്യൻ നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥയും പലപ്പോഴും പിന്തുണച്ചിട്ടുണ്ട്.

നാല് പതിറ്റാണ്ടുകൾക്ക് മുമ്പ് (1985-ൽ ഷാബാനു ബീഗം കേസിൽ), സുപ്രീം കോടതി ഏക സിവിൽ കോഡിന്റെ ആവശ്യകതയെക്കുറിച്ച് പരാമർശിച്ചിരുന്നു. "ഭരണഘടനയുടെ 44-ാം വകുപ്പ് നിർജ്ജീവമായിരിക്കുന്നത് ദുഃഖകരമായ അവസ്ഥയാണ്. രാജ്യം തങ്ങളുടെ പൗരന്മാർക്ക് ഏകീകൃത സിവിൽ നിയമം രാജ്യത്തുടനീളം നടപ്പിലാക്കണമെന്ന് ഈ വകുപ്പ് അനുശാസിക്കുന്നുണ്ട്. പൊതു സിവിൽ നിയമം ദേശീയോദ്ഗ്രഥനത്തിന് വഴിവെയ്ക്കുന്നതാണെന്നും" അന്ന് കോടതി ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. തുടർന്ന് സരള മുദ്ഗൾ (1995), ഫാ. ജോൺ വള്ളമറ്റം (2003) കേസുകൾ പരിഗണിച്ചപ്പോഴെല്ലാം രാജ്യത്ത് ഏകീകൃത വ്യക്തിനിയമം നടപ്പാക്കണമെന്ന നിർദ്ദേശം സുപ്രീം കോടതി മുന്നോട്ട് വച്ചിരുന്നു.

'വിവാഹം, വിവാഹമോചനം, സ്വത്തവകാശം, ദത്തെടുക്കൽ തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങളിൽ ഭരണഘടന പൗരന് നൽകുന്ന അവകാശങ്ങൾ സംരക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു പൊതുനിയമം വേണമെന്നത് ഒരു ആധുനിക ജനാധിപത്യ സമൂഹത്തിൽ ഉണ്ടാവേണ്ട കാര്യമാണ്. അതിനുള്ള രാഷ്ട്രീയ പരിസരം സൃഷ്ടിക്കണം' എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ടാണ് വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് ഡോ. അംബേദ്കർ ഹിന്ദുകോഡ് ബിൽ കൊണ്ടുവന്നത്. ഹിന്ദു, ബുദ്ധ, ജൈന, സിക്ക് വിഭാഗങ്ങൾക്ക് ഒരൊറ്റ നിയമം എന്നത് അതിന്റെ ചെറിയ പതിപ്പാണ്. നാനാ ജാതിയിലുള്ള ഹിന്ദുക്കളുടെയും മറ്റു വിഭാഗങ്ങളുടെയും വിശ്വാസങ്ങൾക്ക് ഇതുകൊണ്ട് യാതൊരു ദോഷവും സംഭവിച്ചതായി കാണാൻ സാധിച്ചിട്ടില്ല. ചൂഷണങ്ങൾക്കും ഒഴിവാക്കലുകൾക്കും ഒരു പരിധിവരെ അറുതി വരുത്താൻ ഈ നിയമം സഹായിച്ചു.

നീതി നടത്തിപ്പിനും ലിംഗനീതിക്കും ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ്

സെമിറ്റിക് മതങ്ങളൊഴികെ ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിൽ ഉത്ഭവിച്ച മതങ്ങളിൽപ്പെടുന്നവരെല്ലാം ഹിന്ദു മതം എന്ന രീതിയിലാണ് നിയമം കാണുന്നത്. ആയതിനാൽ ഹിന്ദുകോഡ് ഈ മതക്കാർക്കെല്ലാം ബാധകമാണ്. അതുപോലെ ക്രൈസ്തവർക്കും പാർസികൾക്കും വേറെ നിയമങ്ങളുണ്ട്. ഈ നിയമങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ഇവരുടെയെല്ലാം കേസുകൾ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ കോടതികൾക്ക് സാധിക്കുന്നു. എന്നാൽ മുസ്ലീമിന്റെ കാര്യത്തിൽ അങ്ങനെയൊരു ക്രോഡീകരിക്കപ്പെട്ട നിയമം നിലവിലില്ല. മറ്റ് മതക്കാരുടെ വ്യക്തിനിയമങ്ങളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, ഇന്ത്യയിലെ മുസ്‌ലിം വ്യക്തിനിയമം അധികവും ക്രോഡീകരിക്കപ്പെട്ടവയല്ല. ഇത് നിയമസഭ ഉണ്ടാക്കിയ നിയമങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതല്ല എന്ന് ചുരുക്കം. പകരം, നിരവധി വർഷങ്ങൾ പഴക്കമുള്ള പരമ്പരാഗത നിയമത്തിന്റെയും മറ്റ് നിരവധി ഉറവിടങ്ങളിൽ നിന്നുമാണ് ഇത് ഉത്ഭവിക്കുന്നത്. ആയതിനാൽത്തന്നെ ഈ നിയമങ്ങളിൽ വലിയ അപാകതകളും അസമത്വങ്ങളുമുണ്ടെന്ന് പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ. പല നിയമങ്ങളും വ്യാപകമായി ദുരുപയോഗം ചെയ്യപ്പെടുന്നുണ്ട് എന്നതും വസ്തുതയാണ്. ഒരു പ്രത്യേക കാര്യത്തിൽ ശരീഅത്ത് വിധി എന്താണെന്ന് കണ്ടെത്തുക മിക്ക സമയത്തും ഇക്കാരണത്താൽ പ്രയാസകരമാകും.

ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് ഹിന്ദുകോഡ് അല്ല. നിയമത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന ലക്ഷ്യം നീതി ലഭ്യമാക്കുക എന്നതാണ്. സമൂഹത്തിൽ നീതി നടപ്പാകണമെങ്കിൽ നിയമങ്ങൾ ഉണ്ടായാൽ മാത്രം പോരാ, അത് കാലാകാലങ്ങളിൽ പരിഷ്ക്കരിക്കപ്പെടുകയും വേണം. ഹിന്ദു നിയമങ്ങൾ ഇതിനകം പല പ്രാവശ്യം പരിഷ്കരിക്കപ്പെടുകയും മെച്ചപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ ഇനിയും അതിൽ പലതും പരിഷ്കരിക്കാൻ ഉണ്ട്. ഹിന്ദുകോഡിന്റെ ഭാഗമായ പിന്തുടർച്ച നിയമം, ദത്തെടുക്കൽ തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങളിൽ സ്ത്രീവിരുദ്ധതയുടെ അംശങ്ങളുണ്ട്. ആയതുകൊണ്ടുതന്നെ ലിംഗനീതി ലക്ഷ്യമിടുന്ന ഏകീകൃത പൗരനിയമത്തിന് ബദലാകാൻ ഹിന്ദുകോഡിന് കഴിയില്ല.

നിലവിലുള്ള വ്യക്തി നിയമങ്ങളിൽ കുറഞ്ഞോ കൂടിയോ അളവിൽ എല്ലാ വിഭാഗങ്ങളിലും അനീതിയും സ്ത്രീവിരുദ്ധതയുമുണ്ട്. ഇതൊക്കെ ഇല്ലാതാക്കി നിയമം എല്ലാവർക്കും ഒരുപോലെ ബാധകമാക്കുന്ന ഒന്നായിരിക്കും ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ്. ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ ചട്ടക്കൂടിനകത്തുനിന്നുകൊണ്ട് മാത്രമേ ഏകീകൃത സിവിൽ നിയമം അഥവാ ഇന്ത്യൻ കുടുംബ നിയമം ആവിഷ്കരിക്കാൻ സാധിക്കൂ എന്നതാണ് ഇതിനുള്ള ഉറപ്പ്. ഭരണഘടന അനുശാസിക്കുന്ന വിവേചനരാഹിത്യം, തുല്യ പരിഗണന, ലിംഗനീതി എന്നീ വ്യവസ്ഥകൾ പാലിച്ചുകൊണ്ടല്ലാതെ ഒരു ഭരണകൂടത്തിനും മുന്നോട്ട് പോകാനാകില്ല. ഹിന്ദു നിയമ സംഹിതയും മുസ്ലീം നിയമ സംഹിതയും ഉൾപ്പെടെ ലോകത്തുള്ള മതപരവും മതേതരവുമായ എല്ലാ നിയമ സംഹിതകളിൽ നിന്നും തിരഞ്ഞെടുത്തതടക്കമുള്ള ഏറ്റവും മാനവികവും പുരോഗമനാത്മകവും ലിംഗസമത്വാധിഷ്ഠിതവുമായ നിയമങ്ങളുടെ സാകല്യമാകാനേ ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡിന് സാധിക്കൂ.

നിലവിലെ വ്യക്തി നിയമങ്ങളിലെ പോരായ്മകൾ: ചില ഉദാഹരണങ്ങൾ

നിലവിലുള്ള വ്യക്തി നിയമങ്ങളിൽ നിരവധി പോരായ്മകളുണ്ട്. ചില ഉദാഹരണങ്ങൾ താഴെ നൽകുന്നു:

 * ഒരു ഹിന്ദു പുരുഷൻ മരിച്ചാൽ, അയാൾക്ക് അവശേഷിക്കുന്ന സ്വത്ത് ഹിന്ദു സ്വത്തവകാശ നിയമം അനുസരിച്ച് അമ്മയ്ക്കും ഭാര്യക്കും മക്കൾക്കും തുല്യമായി ലഭിക്കുമ്പോൾ അച്ഛന് യാതൊരു സ്വത്തും ലഭിക്കില്ല. ഇത് മരിച്ചയാളുടെ അച്ഛന് ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കുന്ന ഒരു നിയമമാണ്.

 * ഒരു ക്രിസ്ത്യൻ പുരുഷൻ മരിച്ചാൽ, ഇന്ത്യൻ പിന്തുടർച്ചാവകാശ നിയമം അനുസരിച്ച് മൂന്നിലൊന്ന് ഭാര്യയ്ക്കും ബാക്കി മൂന്നിൽ രണ്ട് ഭാഗം അയാളുടെ മക്കൾക്കിടയിൽ തുല്യമായും ഭാഗിക്കപ്പെടുന്നു. മരിച്ചയാളുടെ സ്വത്തിൽ അയാളുടെ മാതാപിതാക്കൾക്ക് യാതൊരു അവകാശവും ഉണ്ടായിരിക്കില്ല എന്നത് മരിച്ചയാളുടെ അപ്പനും അമ്മയ്ക്കും ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കുന്ന അവസ്ഥയാണ്.

 * ഒരു മുസ്ലീം പുരുഷൻ മരിച്ചാൽ, അദ്ദേഹത്തിന് ഒറ്റ പെൺകുട്ടി മാത്രമാണ് ഉള്ളതെങ്കിൽ മരിച്ച ബാപ്പയുടെ സ്വത്തിന്റെ പകുതിക്ക് മാത്രമേ അവൾക്ക് അവകാശമുള്ളൂ. ബാക്കി പകുതി സ്വത്തുക്കളിൽ മരിച്ചയാളുടെ സഹോദരങ്ങൾക്കായിരിക്കും അവകാശം. അവരില്ലെങ്കിൽ ഏറ്റവും അടുത്ത പുരുഷ ബന്ധു ആരാണോ ഉള്ളത് അവർക്കായിരിക്കും അവകാശം. എന്നാൽ മരിച്ച വ്യക്തിക്ക് മകളുടെ സ്ഥാനത്ത് മകനായിരുന്നെങ്കിൽ, മുഴുവൻ സ്വത്തിനും അവൻ അവകാശിയാകുമായിരുന്നു.

 * മറ്റൊരു സാഹചര്യത്തിൽ, മകൻ പിതാവിന് മുന്നേ മരിച്ചാൽ, മകന്റെ ഭാര്യയ്ക്കും മക്കൾക്കും മരിച്ചയാളുടെ പിതാവിന്റെ സ്വത്തിൽ യാതൊരു അവകാശവും ഉണ്ടാകില്ല. ഇത് മരിച്ചയാളുടെ ഭാര്യയ്ക്കും കുട്ടികൾക്കും ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കുന്ന നിയമമാണ്.

ഈ ഉദാഹരണങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് നിലവിലുള്ള വ്യക്തി നിയമങ്ങളിൽ ലിംഗപരമായ വിവേചനങ്ങൾ മാത്രമല്ല, മറ്റ് തരത്തിലുള്ള അനീതികളും നിലനിൽക്കുന്നുണ്ട് എന്നാണ്. ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് ഇത്തരം പോരായ്മകൾ പരിഹരിച്ച് എല്ലാവർക്കും തുല്യനീതി ഉറപ്പാക്കാൻ സഹായിക്കും.

സംരക്ഷിത ജനവിഭാഗങ്ങളും ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡും

മാധ്യമ ചർച്ചകളിൽ ഇന്ന് പ്രധാനമായും ഉയർത്തിക്കാട്ടുന്നത് ഈ നിയമം വന്നാൽ ഗോത്ര വിഭാഗത്തിൽപ്പെട്ട ആളുകൾക്ക് എന്തൊക്കെയോ നഷ്ടം സംഭവിക്കും എന്ന രീതിയിലാണ്. സതി നിരോധനം രജപുത്ര ഹിന്ദുവിന്റെ സാംസ്കാരിക സ്വത്വം തകർക്കലാണെന്ന് വാദിക്കുന്നത് എത്രത്തോളം പരിഹാസ്യവും ക്രൂരവുമായിരിക്കുമോ, അത്രത്തോളം പരിഹാസ്യവും ക്രൂരവുമാണിത്. കടുത്ത പുരുഷാധിപത്യ വ്യവസ്ഥിതി തുടരുന്ന, ബാലവിവാഹങ്ങളും മനുഷ്യത്വരഹിതമായ ആചാരങ്ങളും മന്ത്രവാദങ്ങളും തുടരുന്ന സമൂഹങ്ങളിൽ അല്പം വെളിച്ചമെത്തുന്നതിനെ തടയുന്നവരാണ് ഇത്തരക്കാർ. നാമും മുൻപൊരു കാലഘട്ടത്തിൽ ഗോത്ര ജനതയായിരുന്നു. ഇന്ന് നമ്മൾ ആധുനികതയെ ഉപേക്ഷിച്ച് ഏതെങ്കിലും കാട്ടിൽ ഗുഹയിൽ കഴിയാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടോ? ഇല്ല എന്നാണ് ഉത്തരമെങ്കിൽ, അങ്ങനെ കഴിയുന്ന മനുഷ്യരെ എല്ലാക്കാലവും അങ്ങനെത്തന്നെ കഴിയാൻ വിടണം എന്ന് പറയുന്നതിൽ കടുത്ത അനീതിയുണ്ട്.

മേൽപ്പറഞ്ഞ വിവാഹം, വിവാഹമോചനം, അനന്തരാവകാശം, സ്വത്തവകാശം, ദത്തെടുക്കൽ, ജീവനാംശം, വിൽപത്രം എന്നീ കാര്യങ്ങൾ അല്ലാതെ ഒരു കാര്യം പോലും ഗോത്ര വിഭാഗത്തെ മാത്രമായി ബാധിക്കുന്നില്ല. സംരക്ഷിത വിഭാഗങ്ങളുടെ കാര്യം ചൂണ്ടിക്കാട്ടി ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് വരുന്നതിനെ അട്ടിമറിക്കാനുള്ള ശ്രമം ശരിയല്ല. ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് എന്നത് ഇന്ത്യ ഒട്ടാകെയാണ് ബാധകമാകുന്നത്. എന്നാൽ, സംരക്ഷിത വിഭാഗങ്ങളുള്ള ഏതൊരു രാജ്യത്തേയും പോലെ ഇവിടെയും ഗോത്ര ജനവിഭാഗത്തിന് അനുവദിക്കുന്ന ചില ഇളവുകളുണ്ടാവാം. ഏകീകൃത നിയമങ്ങളുള്ള അറബ് രാജ്യങ്ങളിൽ പോലും ശരീഅത്ത് ബാധകമല്ലാത്ത ഗോത്ര സമൂഹങ്ങളുണ്ട്. ഇത്തരം ഗ്രൂപ്പുകളെ നേർവഴിയിലും പൊതുനിയമത്തിലും കൊണ്ടുവന്ന് പരിഷ്ക്കരിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അത്തരക്കാരെ മറയാക്കി ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡിന് തടസ്സവാദം ഉന്നയിക്കുന്നത് നീതികരിക്കാനാവില്ല. സിവിൽ നിയമം പോയിട്ട്, ഒറ്റ ക്രിമിനൽ നിയമം പോലും ബാധകമല്ലാത്ത സംരക്ഷിത സമൂഹങ്ങളും ഇന്ത്യയിൽ നിലവിലുണ്ട് എന്നത് വസ്തുതയാണ്.

ശരീഅത്ത് നിയമവും ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡും

ഇസ്ലാമിക പാരമ്പര്യത്തിന്റെ നിർണായക വശമായ ശരീഅത്ത് നിയമം ഇന്ത്യയിൽ നടപ്പാക്കുന്നതിലും വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നതിലും കാര്യമായ വെല്ലുവിളികൾ നേരിടുന്നുണ്ട്. ആഗോളതലത്തിലോ ഇന്ത്യയിലെ മുസ്ലീം സമൂഹത്തിനകത്തോ സാർവത്രികമായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട ഒരു മുസ്ലീം വ്യക്തി നിയമമില്ല എന്നതാണ് പ്രാഥമിക പ്രശ്നം. 1937-ലെ മുസ്ലീം വ്യക്തിനിയമം (ശരീഅത്ത്) ആപ്ലിക്കേഷൻ ആക്ട്, ശരിയത്ത് നിയമം മുസ്ലീങ്ങളുടെ വ്യക്തിപരമായ കാര്യങ്ങളിൽ പ്രയോഗിക്കുന്നത് അംഗീകരിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, ശരീഅത്ത് നിയമം എന്താണെന്നതിന് വ്യക്തമായ നിർവചനം നൽകുന്നതിൽ ഈ നിയമം പരാജയപ്പെട്ടു. ഈ അവ്യക്തത ഒരു പ്രധാന പ്രശ്നത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നു: ഇന്ത്യയിൽ ഒരു ക്രോഡീകരിക്കപ്പെട്ട മുസ്ലീം വ്യക്തി നിയമത്തിന്റെ അഭാവം. തൽഫലമായി, നിയമപരമായ പ്രശ്നങ്ങൾ പരിഹരിക്കുന്നതിന് കോടതികൾ മുസ്ലീം നിയമശാസ്ത്രത്തെ (ഫിഖ്ഹ്) ആശ്രയിക്കുന്നു, പലപ്പോഴും പരസ്പരവിരുദ്ധമായ ഗ്രന്ഥങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കി ശരീഅത്ത് നിയമത്തെ വ്യാഖ്യാനിക്കുകയും നിർവചിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഒരു ഏകീകൃത രേഖാമൂലമുള്ള നിയമത്തിന്റെ അഭാവം സങ്കീർണ്ണവും പരസ്പരവിരുദ്ധവുമായ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ നാവിഗേറ്റ് ചെയ്യാൻ അഭിഭാഷകരെയും കോടതികളെയും പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു. ആത്യന്തികമായി, ഈ ഗ്രന്ഥങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ആവശ്യമുള്ള അർത്ഥം കണ്ടെത്താനും വ്യാഖ്യാനിക്കാനുമുള്ള അഭിഭാഷകൻ്റെ കഴിവാണ് ശരിയ നിയമത്തിൻ്റെ നിർവചനം പലപ്പോഴും നിർണ്ണയിക്കുന്നത്. ഈ സാഹചര്യം ഇന്ത്യയുടെ നിയമ ചട്ടക്കൂടിൽ ശരീഅത്ത് നിയമത്തിൻ്റെ പങ്കിനെക്കുറിച്ചും അതിൻ്റെ പ്രയോഗത്തിൽ സ്ഥിരതയും ന്യായവും ഉറപ്പാക്കാൻ വ്യക്തമായ മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശങ്ങളുടെയും നിയന്ത്രണങ്ങളുടെയും ആവശ്യകതയെക്കുറിച്ചും സുപ്രധാന ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർത്തുന്നു. ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് ഈ അനിശ്ചിതത്വങ്ങൾക്ക് ഒരു പരിധി വരെ പരിഹാരം കാണാൻ സഹായിച്ചേക്കാം.

ഉപസംഹാരം

ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് എന്നത് കാലഘട്ടത്തിന്റെ അനിവാര്യതയാണ്. ഇത് ഏതെങ്കിലും ഒരു മതവിഭാഗത്തിന് എതിരല്ല, മറിച്ച് എല്ലാ പൗരന്മാർക്കും തുല്യനീതിയും തുല്യ അവകാശങ്ങളും ഉറപ്പാക്കാനുള്ള ഒരു ചുവടുവയ്പ്പാണ്. നിലവിലുള്ള വ്യക്തി നിയമങ്ങളിലെ പോരായ്മകളും വിവേചനങ്ങളും ഇല്ലാതാക്കാനും ലിംഗനീതിയും സാമൂഹിക നീതിയും ഉറപ്പാക്കാനും ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്. തെറ്റായ പ്രചാരണങ്ങളെയും ഭയങ്ങളെയും അവഗണിച്ച്, ഭരണഘടനാപരമായ തത്വങ്ങളെയും നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥയുടെ കാഴ്ചപ്പാടുകളെയും മാനിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് യാഥാർത്ഥ്യമാക്കാൻ രാഷ്ട്രീയപരമായ ഇച്ഛാശക്തിയും സാമൂഹികമായ പിന്തുണയും ഉണ്ടാകേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്.